Interpunkcja

Zacząłem formalizować zasady polskiej interpunkcji. Wiedziałem, że to nie będzie proste, więc nie spieszyło mi się z tym. Komplikacje wynikają z tego, że polska interpunkcja częściowo opiera się na kryterium składniowym, częściowo intonacyjnym, a w dodatku istnieje szereg reguł dodatkowych (na przykład reguła cofania przecinka w wypadku zbiegu dwóch spójników w tzw. spójniku zestawionym). Co prawda, znakomity Słownik interpunkcyjny prof. Podrackiego pomaga mi na co dzień, ale przekształcenie zawartej w nim wiedzy nie jest zadaniem banalnym (zwłaszcza że nie wszystkie wyjątki obejmuje). Trudność szczególna wiąże się z wyrazami, które inaczej oddziela się w zdaniach złożonych, a inaczej traktuje w zdaniu pojedynczym:

Kup mi chociaż dwie bułki!

ale:

Kupił mi dwie bułki, chociaż groszem nie śmierdzi.

Innym problemem są wyrazy takie jak „jednak”, „bowiem”, „zaś”: można je umieszczać w różnej odległości od przecinka (szyk przestawny), więc trudno zbudować właściwą podpowiedź dla użytkownika. Czary goryczy dopełnia interpunkcja zdań takich jak:

Marek, który kupuje zdechłe koty, obdziera je ze skóry i produkuje kocie futra.

Chodzi oczywiście o przecinek przed „obdziera”.

Mimo to już zaprojektowałem w miarę znośne reguły dla prostych spójników, dla „żeby” i jego kolegów, dla „gdy” i „kiedy”...

Dotychczas dla języka polskiego nie istniał żaden skuteczny system poprawiania interpunkcji. Co prawda, w programie Microsoft Word (używam wersji 2000) istnieje korektor gramatyczny, ale reguły interpunkcyjne w nim zawarte są zbyt proste: każde zdanie zaczynające się od „Kiedy” chce traktować jako pytanie... Tymczasem częstszy jest błąd postawienia pytajnika na końcu zdania złożonego: „Jadzia pytała, jak się czujesz?”. Drugim uproszczeniem w istniejącym korektorze jest brak uwzględnienia niektórych spójników zestawionych (np. nie uwzględnia „a zatem”, „a więc”, „a jednak”, „niemniej przeto”, „właśnie gdy”).